Jaki ten świat jest mały. I bardzo, bardzo zły. Na westernowym padoku w ostatecznym starciu stają naprzeciw siebie dwie kowbojki. Walczą raczej o opowieść niż ze sobą nawzajem. Wiedzą, że nikt nie będzie patrzył na niuanse tego spotkania, tylko jak to zwykle bywa – na jego zakończenie. To dlatego wpuszczają widza tam, gdzie nie ma czasu na rozpamiętywanie przeszłości i ustanawianie nowych porządków – liczy się tylko to spotkanie. W końcu. Czy konfrontacja ta musi być na tyle niezwykła, by sięgać po konwencję, western, robić do niego kostiumy, scenografię, choreografię? A co jeśli już na wszystko jest za późno, a liczą się tylko zwyczajne tete-a-tete, na które często się spóźniamy? Może warto opowiadać sobie po prostu bajki: Żyły sobie dwa niedopałki. Żyły zgodnie z filozofią, że na złe wieści nigdy nie jest za późno. Pojawiały się więc właśnie wtedy, niczym dwa konie brodzące w błocie.